پیراستگی قرآن از تصریف: مطالعه انتقادی نظریه تصریف در آموزش قرآن کریم

در عصر حاضر نظریه‌ای به نام نظریه «تصریف» ابداع شده و به‌معنای ساختن کلمه‌ها، آیه‌ها و سوره‌های جدید از کلمه‌ها، آیه‌ها و سوره‌های قرآنی است که با تغییر مفردات و ترکیبات قرآن کریم به دست می‌آیند. این نظریه ادعا می‌کند که صحابه رسول خدا (ص) همواره در آیات قرآن کریم دخل و تصرّف می‌کردند و پیامبر اکرم (ص) نیز قرائت‌های مختلف و متنوع صحابه را که مغایر با متن قرآن بود، تایید و تحسین می‌کرد. برخی از ادامه دهندگان این نظریه، آن را با گزارش‌های تاریخی مربوط به جمع قرآن در عصر خلفاء پیوند داده‌اند. کتاب حاضر با هدف ارزیابی این نظریه، به ارزیابی و اعتبارسنجی مستندهای آن پرداخته و به این نتیجه دست‌یافته است که نظریه تصریف و ادعای ارتباط آن با تاریخ جمع قرآن، از اعتماد نابجا به برخی روایات اهل‌سنت و روایاتی ضعیف، برداشت‌های نادرست، تاویل گسترده روایات و گزارش‌های تاریخی و ادعاهای متناقض نشات گرفته است؛ نظریه‌ای که ریشه آن، همان نظریه خلیفه دوم در توسعه و تسامح در متن قرآن کریم است.